Het verhaal van rusty

Het enige wat ik me nog kan herinneren, is een grote stal. door het raampje aan de zijkant viel er veel licht naar binnen. Er lag een dikke lag stro op de bodem. Mijn moeder kan ik me totaal niet meer herinneren; Maar er was één iemand die ik voor altijd in mijn hart gesloten heb. Het was maar voor een maand, maar in die tijd was ze mijn heldin; Lizzy. Lizzy was een meisje dat op de stal werkte. Ze was altijd lief, voor iedereen. Maar ik was speciaal voor haar, en zij voor mij. Ze had lang, bruin haar, meestal in een vlecht. Ze zag er altijd slordig uit, maar ze zorgde goed voor me. Ze gaf me alle aandacht en leerde me van alles. Toen was het geweldig, maar nu... Nu is alles anders. We gaan terug naar het verleden, 13 mei 2003. De dag van de verkoop.
Lizzy leidde me de trailer uit. We kwamen terecht op een groot plein. Links, aan een lange paal, stonden paarden vastgebonden. Recht voor me stonden strobalen, in de vorm van een cirkel. Eromheen stonden mensen. In het midden van de cirkel liep een paard met zijn mens rond. Aan de zijkant van de strobalen stond een grote stoel met een man er op. Hij had een hamer in zijn hand. Iemand uit het publiek stak zijn hand op. De man met de hamer begon te bulderen. 'Drieduizend? Wie bied meer? Eenmaal... Andermaal... Verkocht!' In het publiek begonnen mensen te joelen. Ik schrok, wat is dit? Lizzy leek me te begrijpen. Ze sloeg haar armen om mijn veulenhals en begon te snikken. 'Jij word ook verkocht, lieverd... Ik hoop dat je een goed huis krijgt...' Een schok ging door mijn lijf heen. Ik ging weg bij Lizzy.
Voordat ik het wist stond ik ook in de cirkel, samen met Lizzy. Ik keek angstig om me heen, wilde vluchten, maar de zachte stem van Lizzy liet me tot rust komen. 'Het komt goed, lieverd... Loop zo mooi als je kan, doe je best!' Ze klakte met haar tong. Dat was voor mij het sein om te lopen. Ik herinner me de woorden die ze gezegd had. Doe je best. Ik showde mezelf en trok mijn benen hoog op. Mijn staartje zwiepte heen en weer en ik droeg mijn hoofde dierlijk in de lucht. Vanuit het publiek kwam een luid 'ooooh' en 'wauw!' Meteen gingen er allemaal handen de lucht in. De man met de hamer begon als een gek te ratelen. '5000... 7000.... 10000 in de hoek.... 130000.... Niemand hoger dan 13000? Eenmaal, andermaal...' Lizzy slaakte bijna een gil van verbazing. Wat een hoop geld! Opeens zag ik vanuit mijn ooghoek een gemeen grijzende man zijn hand omhoog doen. '14000! Wat een bedrag, mensen! Eenmaal... Andermaal... Verkocht!'
Voordat ik het wist stond ik voor een donkerbruine, vieze, krottige trailer. Lizzy had me nog steeds vast en de enge man stond naast mij. Mijn nieuwe baas. Mijn nieuwe baas... Geen Lizzy. Lizzy vloog om mijn hals. Ze snikte. 'Het gaat je goed, lieverd... Ooit komen we elkaar nog eens tegen, ik voel het...' Met die woorden rukte de man het touw uit Lizzy haar handen. Hij rukte me hardhandig de trailer in. Lizzy zag het door haar tranen niet. De laatste woorden die ik van haar hoorde was 'Ik ga je missen!!!!' Toen reden we weg. Ik werd misselijk van alle hobbels, ik had het gevoel dat ik het niet meer aan kon. Door het gewiebel van mijn benen kon ik niet meer blijven staan. Ik ging liggen en voordat ik het zelf doorhad viel ik in een diepe slaap.
Ik kwam in een oude buurt terecht, in een krottige stal. Het was er vies en het rook muf. Ik werd slecht verzorgd en kwijnde helemaal weg. De enige die voor mij zorgde, was Pieter. Hij was de zoon van de man die mij gekocht had. Het was een aardige jongen, maar hij wist weinig over paarden. Hij wou alleen maar springen. Hij vertelde me wel altijd dingen, hij was heel aardig. Maar toch anders dan mijn Lizzy. Hij reed me in, ik werd een groot, sterk, springpaard. We gingen zelfs al meedoen in wedstrijden!
Jaren gingen zo voorbij. Toen was het 23 februari 2015; De dag van de springwedstrijd.
Toen we in de ring stonden, schoot de adrenaline door mijn lijf. 'We beginnen nu met de 12e deelnemer; Pieter Brandt op Rusty!' Succes!' Ik spoot naar voren. Eerste hindernis, tweede, derde... Foutloos. Bij elke perfecte sprong juichde het publiek en daardoor kreeg ik steeds meet energie. Ik stormde als een gek op de vijfde hindernis af; de muur. Ik hoorde Pieter in mijn oor fluisteren; 'Doe je best, jongen! Deze hindernis is de lastigste van allemaal! Zet 'm op!' Ik versnelde mijn pas, zette krachtig af en toen zag ik haar. Links, aan de rand van de ring.
Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Het was haar, ik wist het zeker. Haar lange, bruine, krullende haar, bijna tot aan de grond. Haar doordringende, zachte, sprekende ogen die mij op een verbaasde manier aankeken. Lizzy... Het is haar. Ik was zo op haar gericht, dat ik de sprong vergat. Ik hoorde eerst het getik van mijn hoeven tegen de blokken van de muur, daarna de schreeuw van Pieter. Toen belandde ik met een klap op het harde zand van de ring. Alles werd vaag voor mijn ogen, daarna hoorde ik alleen nog maar de angstige schreeuw van Lizzy; 'RUSTY!!'
Ik word wakker in een stal vol stro. Ik kan niet veel zien, ik weet niet waar ik ben. Ik probeer om me heen te kijken, maar mijn ogen zijn moe. Te moe. Ik sluit mijn ogen en probeer te bewegen. Al gauw geef ik het op en concentreer me op stemmen. 'K- komt het weer goed met Rusty?' 'Hij zal veel tijd nodig hebben om weer te herstellen, het is een diepe wond en hij heeft een behoorlijke klap gehad.' Ik spits mijn oren. Die stem ken ik. 'Dus dit drankje moet ik hem drie keer per dag geven?' Ik geloof mijn oren niet! Lizzy! Ik probeer te hinniken, aar het enige wat ik kan maken aan geluid is een zacht gemurmel. Ik kijk om me heen. Een grote stal. Door het raampje aan de zijkant valt er veel licht naar binnen. Er ligt een dikke lag stro op de bodem... Ik ken deze plek.
Mijn geboorteplaats! Ik wist het zeker, de manege! Ik was zo opgewonden, ik voelde de energie in me opkomen. Ik hinnikte hard en probeerde op te staan, maar toen zag ik dat mijn knie verbonden was. Er zat een hechting in. Dat kwam vast door die akelige val met Pieter... Hoe zou hij er aan toe zijn? Maar ja, dat doet er niet toe. Ik ben bij mijn thuis! Bij Lizzy! Lizzy, die mij had horen hinniken, kroop de stal in. 'Rusty! Je bent wakker! Hoe gaat het met je?' Ze streelde mijn hals. Ik ontspande me. 'De dierenarts zij dat je sowieso 5 weken moet rusten, maar daarna... Ik heb een verrassing voor je!'
'De manege heeft je gekocht! Als je weer helemaal opgeknapt bent, mag je meelopen in de lessen. En ik mag je verzorgen!' Ik hinnikte van blijdschap. Ik word een manegepaard, en Lizzy gaat me verzorgen! Kon het nog beter?

EINDE!